EĞİTİME NELER OLUYOR?

Karanlık sabahlarda okula giden mutsuz çocuklar. Düşünen veliler ve öğretmenler. İlgileri olup olmadığından emin olamadığımız yöneticiler ve diğerleri...

Sabahın karanlığında yola çıkan çocuklar görüyorum. Sırtlarında bir ton ders kitabı, müfredata yetişme çabaları olan gergin öğretmenleri gözlüyorum civarımda bu ara.

Sınavlar yaklaşırken tedirgin olan on ikinci sınıflar, KPSS'ye hazırlanan binlerce işsiz memur ve öğretmen adayları. Hangimiz karanlık ve bu yollardan geçmiyoruz ki.

Süreç zor ve sabır isteyen bir süreç. Çocuklarımız okullara mutsuz gidiyor, hevesi olmadan hazırlanıyorlar sınavlara. Okuyalım da nasıl olursa olsun, hangi bölüm olacağı önemli değil diyorlar. Ailelere sorsan yeteneği var mı yok mu diye bakılmaksızın yarış atına döndürülmüş vaziyette online dersler, dershanelere giden onlarca miktarlar... Ama mutsuz öğrenciler var işin ucunda.

Birkaç eski öğrencimle konuşuyorduk geçen gün.-Ne olmak istiyorsun dedim? Puana bakıyor hocam, barajı geçelim yeter diyorlar-Arkadaşlarım ile konuşuyorduk, kaç puanla girdiniz bu bölüme diye sordum. Barajı geçtik buna şükür deyip, memnun olmadığı alanlardan başka alana geçiş için çabalayan mutsuz öğrenciler görüyorum. Şimdi kim haklı, kim haksız?

Yıllardır süre gelen değişen eğitim sistemi, her yıl değişmeye devam ediyor, edecekte...

Değişen bakanlar, değişen müfredatlar. Âmâ asla yeteneklerine bakılmayan çocuklar ve velilerin imkanları olup olmadığını sorgulayan sınav sistemi?

Mutsuz olacağını bile bile emekler boşa gitmesin diye okunan o bölümler, âmâ yitip giden hayaller ya da tekrardan kazanılmaya çalışılan YKS, KPSS adını verdiğimiz 16 yıllık emeklerimizi heba ettikleri o sınavlar...

Diliyorum ki sınavlardan sonra mutsuz olan öğrenciler olmaz... Kazanan umutlar ve hayaller olur.