KADER

“Kaderimi ben çizmedim, Rabbim ikram etti…”

Ne güzel bir teslimiyet değil mi?

Dün tanıştık Rabia ile… Masmavi güzleriyle hayata sıcacık, pozitif bakmakta.

Rabia 20 yaşında gencecik bir kız.

“Bana yardım edebilir misiniz” diye geldi bizlere. Doğuştan diz kapağı ile birlikte sol ayağı yok. 3 kız çocuğu olan bir ailenin en büyük kızı.

Ailede baba asgari ücretle tek çalışan kişi.

Kullandığı ayak protezinin yaşına yeterli gelmediğini, takıp çıkarırken inanılmaz acılar yaşadığını anlattı bizlere.

“Canım öyle çok yanıyor ki, protezi takmayıp değnekle bile yürümeye bile razıyım abla. Bana yardımcı olursanız yeni bir protezle hayatıma devam etmek istiyorum.” diyerek içinde bulunduğu durumu acı ama samimi bir dille bizlere aktardı.

Rabia, aşçılık okuyor üstelik, pırıl pırıl, hayat dolu genç bir kızımız. Protez için bilgi almaya gittiğinde, “Sizin proteziniz taş devrinde kalma” demiş ona protezi satan kişiler. Bu olayı acı bir espiri olarak anlattı bizlere.

O bize “yardımcı olur musunuz” isteğiyle geldi. “İstemek nail olmaktır” Allah kabul etmeyeceği duayı kuluna yaptırmazmış.

Biz de gazetemizde haberini yaparak ona destek olarak duasında olmaya talibiz. İnşallah güzel yüzünü hep birlikte güldüreceğiz sizlerle…

***

İnsanız!

Nefsimiz daha fazlasını ister, şükretmekten uzaklaştırır bizi. Oysa biz, kendimize yeni bir ayakkabı almak için saatleri harcarken ayağı olmayan bu kardeşimiz daha iyi bir protez ayak hayalini kuruyor.

Son olarak, ne kadar da çok benziyoruz mevsimlere.

Sadece yeryüzüne değil, bizim içimize de geliyor kış.

Durgunlaşıyoruz, yavaşa alıyoruz hayatı.

İnsan yüreğine de yağıyor yağmurlar.

Dört mevsime de benzeyen beşinci mevsim aslında insan.

Hep baharı bekleyen ama hep kışta yakalanan hayata…

Selam ve dua ile