ANNE BU YARA NE ZAMAN GEÇER?

Çocukluktan sıkılırız, büyümek için acele ederiz ama en çok çocukluğumuzu özler oluruz…

Para kazanmak için deli gibi çalışırız sağlığımızdan oluruz. 

Sağlığımızı geri almak için para öderiz.

Yarından endişe ettiğimizden bugünü yaşamayı unuturuz

***

Hiç ölmeyecek gibi yaşarız fakat hiç yaşamamış gibi göçer gideriz şu fani dünyadan…

Bir annenin ağzından dinledim çaresizliği

İçim ürperdi dinlerken

17 Ağustos

O acı uzun gecenin sabahı

Dinlediğim yaşanmışlığı  aslında milyonlarca anne baba yaşadı o acı dolu gecede…

Ev yıkılmıştı

Kendime geldim oğlumun sesiyle

“Anne yardım et “

Anne!

Kaç saattir buradaydık bilmiyordum

Kızım dokunabileceğim kadar yakınımda

oğlumsa tam arkamdaydı

Kızım “ anne çıkalım “ dedi buradan

Oğlum beş yaşında ve arkamda sırtıma tekmeler atarak çırpınıyordu

Bitmeyen çaresizlik dolu zamanlar

Yaralı mı değil mi bilmiyordum ikisininde

Aslında kendim ne halde onu da bilmiyordum

Bi ara aklımı kaybedeceğim sandım

Çok az hareket edebiliyordum ve her çabam dayanılmaz sancılarla son buluyordu

Tonlarca ağırlığın altındaydık

Oğlum bağırdı çırpındı

Ben ona seslensem de sakinleştirmek için beni duymuyordu yaşadığı acıdan, şoktan

Tekmelemeleri saatlerce sürdü ve sonunda durdu

Acı çekmesinler diye dua etmekten başka bişey gelmiyordu ki elimden

Çaresizlik

Bitmeyen anlar

Keşke o an çocuklarımın o çaresiz acı dolu çırpınışlarını duymadan ölseydim dedim rabbime

ve durdu sırtımdaki küçücük ayakların tekmeleri

Sustu sesi

Yavrum çırpına çırpına can vermişti

Ben anne olarak hiçbir şey yapamamıştım

Ne kadar orda kaldık ne kadardır buradaydık enkaz altında bilmiyordum

Kurtarıldık

Oğlum ölmüştü

Ben niye yaşıyordum ki

Kızımla beni kurtardılar

Yıllar geçti

Evet kızım için yaşamaya çabaladım ama hiç bitmedi

sırtımdaki o küçük ayakların tekmelediği o yavrumun can verdiği anlar çığlıklar

Çaresizlik

Bende bir anneyim

Hani bazen söylenecek söz kalmaz hissedileni anlatmaya

Öyle işte…

Saygı ve rahmetle anıyoruz

Rabbim bir daha yaşatmasın inşallah

Kaderden kaçılmaz

Alnımıza yazılan değişmez

Kalanlar için hele de bu acıyı yaşamış bir anne için yaşamak en zoru

Sabır taşa verilse taş çatlardı ama insan öyle tarifsiz acılarla sınanır ki

“Öldüm” der yaşar

Sözün bittiği anlarda.

Tam 23 yıl

Geçip gitti

Ama acının en derine işlediği anda donup kalır kalp

Uzun uzun anlatmaya takatim yok

Anne bu yara ne zaman geçer

Selam ve dua ile